(This is all fantasy)
There was a garden alive with vibrant hues, where delicate blooms sway in the breeze, and the sun bathes everything in its warm embrace. My garden thrived in such splendor until a friend entered its realm. Her demeanor was pale and melancholic, yet her smiles to me were love personified. Words escaped her lips, yet they eluded my ears, a symphony of secrets meant only for her to understand.
Month by month, she graced my garden, often at inconvenient hours, coinciding with storms. Strangely, her presence stirred the tempests I struggled to fend off. Still, her beguiling smile compelled me to endure, to cherish her rare appearances. As time’s river flowed, her visits increased in frequency, evolving from monthly to weekly, then daily. Gradually, her whispered words became clearer as proximity grew, until she held my hand, her smile unchanging, her words soft and intimate.
Yet, an unsettling transformation began. As she drew near, I paled and faded, while she burgeoned with life and color. The sky mirrored my desolation, gray and heavy, while flowers bowed under her whispered command. Soon, my sanctuary succumbed, every bloom and blade yielding to her enchantment, with the exception of her and I. Her voice, a melodious river, urged me to surrender, to carve out my heart for her keeping, to abandon all worth. Over the years, my garden expanded in size but not in vitality. She grew in stature, her smile unwavering, while I withered, bent and feeble.
My gaze turned toward my family’s flourishing gardens, questioning why mine withered as seconds ticked on. Amidst this landscape, the girl’s whispers grew crueler, and I knelt, my spirit echoing her dark melodies. She coveted my heart, her entreaties ceaseless, until one day, her visits ceased. I mustered strength, watering my garden, watching its resurgence. As I glanced at my parents’ plot, her form stood once more, hand extended. Her touch felt like a caress, her voice tender, as we sought my vanished father.
Desperation and whispers filled the void as we searched, my mother and sister beside me. His side of the garden waned, colors fading as they shouted his name, their voices absorbed by the still air. And in an instant, they fell, their gardens crumbling in tandem. Hope splintered; my father would not return. My heart felt exposed, gripped by her tightening hold. I sank, my soul laid bare, witnessing the demise of all I cherished.
She grew larger, her smile broader, her grip constricting. I found a curious comfort in her embrace, despite the torment, despite the sharp-edged whispers that cut at my resolve. As years waxed on, we clung to the sanctuary of our hearts, a flicker of light in the encompassing dark. With each passing day, her presence grew, her smile radiant, her whispers a relentless refrain. I pondered the knife she’d bestowed, its glint promising release.
“Your worth is naught,” she’d intone. “Carve your heart and release your pain,” she’d beseech. “Surrender, for life has abandoned you,” she’d murmur.
Yet, one dawn, before she arrived, I defied her. Struggling to stand, I wielded that knife to plant a flower, a clandestine emblem of rebirth. Day by day, it flourished, a symbol of defiance against her waning power. She noticed her influence diminishing, searching for answers she couldn’t grasp. I planted more, her dominion over me waned further.
An unexpected affection emerged, and I longed for her touch, her smile, her comforting whispers. Slowly, her grip loosened, and though I understood she must depart, her presence remained a bittersweet solace. A tree took root in the distance, embodying my renewal, my spirit pieced together, its fractured fragments composing a mosaic of resilience. I glanced at the tree, adorned in blossoms, and realized my hand held warmth. Color infused my being once more.
Beside me, my mother knelt, her garden barren and bereft. My sister and I rebuilt, an arduous labor that forged strength. She returned to whisper, but I withdrew, nurturing the fruits of the tree, each bite invigorating my soul. Her visits ceased, and my garden flourished anew, blooms vibrant and resplendent. Yet, my mother remained on her knees, her heart untouched by my resurgence. I cast seeds of hope her way, but they withered, untouched by her care.
Beside my sister, I persevered, our strength reborn from trials endured. I extricated myself from the abyss, a survivor of her oceanic depths. I wandered to the shore, prepared for our potential encounters, our encounters reshaped by my newfound resilience.
Her words were a blade, yet her touch was a caress. A promise welled within me, to bridge the chasm to my mother’s garden, to aid in her mending, to clasp her hand, as the tenderness of a mother’s touch supersedes all else.
(Այս ամենը ֆանտազիա է)
Ժուկով ժամանակով կար մի այգի, որն ապրում է վառ երանգներով, որտեղ նուրբ ծաղիկները ճոճվում են զեփյուռից, և արևը լողացնում է ամեն ինչ իր ջերմ գրկում: Իմ այգին այնպիսի շքեղությամբ էր ծաղկում, մինչև ընկերը մտավ իր թագավորությունը: Նրա վարքագիծը գունատ էր և մելամաղձոտ, սակայն նրա ժպիտներն ինձ համար անձնավորված սեր էին: Բառերը վրիպում էին նրա շուրթերից, բայց ականջներիցս վրիպում էին, գաղտնիքների սիմֆոնիա, որը միայն նրա համար էր պետք հասկանալ:
Ամիս առ ամիս նա զարդարում էր իմ այգին, հաճախ անհարմար ժամերին, որոնք համընկնում էին փոթորիկների հետ: Տարօրինակ կերպով, նրա ներկայությունը գրգռեց այն փոթորիկները, որոնք ես պայքարում էի զսպել: Այնուամենայնիվ, նրա գայթակղիչ ժպիտը ստիպեց ինձ դիմանալ, փայփայել նրա հազվագյուտ տեսքը: Քանի որ ժամանակի գետը հոսում էր, նրա այցելությունները հաճախակի էին դառնում՝ ամսականից շաբաթական, այնուհետև ամեն օր: Աստիճանաբար, նրա շշուկով խոսքերն ավելի պարզ դարձան, քանի որ մոտիկությունը մեծանում էր, մինչև որ նա բռնեց իմ ձեռքը, նրա ժպիտը անփոփոխ, նրա խոսքերը մեղմ ու մտերիմ:
Այնուամենայնիվ, սկսվեց անհանգստացնող վերափոխումը։ Երբ նա մոտեցավ, ես գունատվեցի և գունատվեցի, մինչդեռ նա ծաղկում էր կյանքով և գույնով: Երկինքն արտացոլում էր իմ ամայությունը՝ մոխրագույն ու ծանր, մինչդեռ ծաղիկները խոնարհվում էին նրա շշուկով հրամանի ներքո։ Շուտով իմ սրբավայրը ընկավ, ամեն ծաղկում և շեղբ զիջում էին նրա հմայքին, բացառությամբ նրա և ես: Նրա ձայնը, մեղեդային գետը, հորդորում էր ինձ հանձնվել, փորել իմ սիրտը նրա պահպանման համար, թողնել ամեն ինչ: Տարիների ընթացքում իմ այգին մեծացավ չափերով, բայց ոչ կենսունակությամբ: Նա աճեց հասակով, նրա ժպիտը անսասան, իսկ ես թառամեցի, կռացա և տկարացա:
Հայացքս ուղղվեց դեպի իմ ընտանիքի ծաղկուն այգիները՝ հարցնելով, թե ինչու իմը չորացավ վայրկյանների ընթացքում: Այս բնապատկերի մեջ աղջկա շշուկներն ավելի դաժանացան, և ես ծնկի իջա՝ հոգիս արձագանքելով նրա մութ մեղեդիներին։ Նա փափագում էր իմ սիրտը, նրա աղաչանքներն անդադար, մինչև որ մի օր նրա այցելությունները դադարեցին: Ես ուժ հավաքեցի՝ ջրելով իմ այգին, դիտելով նրա վերածնունդը: Երբ ես նայեցի ծնողներիս հողամասին, նրա կերպարանքը ևս մեկ անգամ կանգ առավ՝ ձեռքը մեկնած: Նրա հպումը կարծես շոյանք էր, ձայնը՝ քնքուշ, երբ մենք փնտրում էինք անհետացած հորս:
Հուսահատությունն ու շշուկները լցրեցին դատարկությունը, երբ փնտրում էինք, մայրս ու քույրս կողքիս: Այգու նրա կողմը թուլացավ, գույները խամրում էին, երբ նրանք գոռում էին նրա անունը, և նրանց ձայները կլանված անշարժ օդից: Եվ մի ակնթարթում նրանք ընկան, նրանց այգիները իրար հետ փլվեցին։ Հույսը փշրվեց; հայրս չէր վերադառնա։ Սիրտս բացահայտվեց՝ բռնվելով նրա սեղմող բռնակով: Ես խորտակվեցի, հոգիս մերկացավ՝ ականատես լինելով այն ամենի, ինչ փայփայում էի:
Նա մեծացավ, նրա ժպիտն ավելի լայնացավ, նրա ձեռքը սեղմվեց: Ես գտա հետաքրքրասեր մխիթարություն նրա գրկում, չնայած տանջանքներին, չնայած սուր շշուկներին, որոնք կտրում էին իմ վճռականությունը: Տարիների ընթացքում մենք կառչում էինք մեր սրտի սրբավայրից, լույսի փայլատակում ընդգրկող մթության մեջ: Ամեն անցնող օրվա հետ նրա ներկայությունն աճում էր, ժպիտը փայլում էր, շշուկները՝ անողոք կրկներգ: Ես խորհեցի նրա տված դանակի մասին, որի փայլը խոստումնալից ազատում էր:
«Քո արժեքը ոչինչ չէ», – ասաց նա: «Փորագրիր քո սիրտը և ազատիր ցավդ», – աղաչում էր նա: «Հանձնվիր, որովհետև կյանքը լքել է քեզ», – մրմնջում էր նա:
Այնուամենայնիվ, մի լուսաբաց, մինչ նրա ժամանելը, ես արհամարհեցի նրան: Պայքարելով կանգնել՝ ես այդ դանակը գործածեցի՝ ծաղիկ տնկելու համար՝ վերածննդի գաղտնի խորհրդանիշ: Օրեցօր այն ծաղկում էր՝ նրա նվազող իշխանության դեմ դիմադրության խորհրդանիշ: Նա նկատեց, որ իր ազդեցությունը նվազում է՝ փնտրելով պատասխաններ, որոնք նա չէր կարողանում հասկանալ: Ես ավելի շատ տնկեցի, նրա տիրապետությունն իմ վրա ավելի թուլացավ:
Անսպասելի ջերմություն առաջացավ, և ես տենչում էի նրա հպումը, ժպիտը, մխիթարիչ շշուկները: Կամաց-կամաց նրա ձեռքը թուլացավ, և թեև ես հասկացա, որ նա պետք է հեռանա, նրա ներկայությունը մնաց դառը քաղցր մխիթարություն: Հեռվից մի ծառ արմատացավ՝ մարմնավորելով իմ նորացումը, իմ հոգին միավորված, նրա ճեղքված բեկորները կազմում էին ճկունության խճանկար: Ես նայեցի ծաղիկներով զարդարված ծառին և հասկացա, որ ձեռքս ջերմ է: Գույնը ևս մեկ անգամ լցրեց իմ էությունը:
Իմ կողքին ծնկի եկավ մայրս՝ իր այգին ամուլ ու անտուն։ Ես և քույրս վերակառուցեցինք, ծանր աշխատանք, որը ուժ էր ստեղծում: Նա վերադարձավ շշուկով, բայց ես հետ քաշվեցի, փայփայելով ծառի պտուղները, յուրաքանչյուր խայթոցը աշխուժացնում էր հոգիս: Նրա այցելությունները դադարեցին, և իմ այգին նորովի ծաղկեց, ծաղկում էր աշխույժ և շքեղ: Այդուհանդերձ, մայրս մնաց ծնկի, նրա սիրտը անձեռնմխելի էր իմ վերածնունդից: Ես հույսի սերմեր գցեցի նրա ճանապարհին, բայց նրանք չորացան՝ անվնաս նրա հոգատարությունից:
Քրոջս կողքին ես համբերեցի, փորձություններից վերածնված մեր ուժը դիմացավ։ Ես դուրս եկա անդունդից՝ փրկված նրա օվկիանոսային խորքերից: Ես թափառեցի դեպի ափ՝ պատրաստվելով մեր հնարավոր հանդիպումներին, մեր հանդիպումներին, որոնք վերափոխված էին իմ նորահայտ ճկունությամբ:
serli 